r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Ostatnia praca pokazywana w ramach Wolnej Ściany to: Pikaso Oner & Justyna Orłowska Inside/Outside :

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

A tak na Wolnej Ścianie prezentowały się portrety autorstwa Eweliny Baran:

Ewelina Baran, Leon, olej na płótnie

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

A oto prace kolejnej artystki Wolnej Ściany - Róży Puzynowskiej:

Róża Puzynowska, Lilith i Adam, Adam i Ewa, 2009, olej na płótnie

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Prace Pauliny Pauki Piotrowskiej na Wolnej Ścianie:

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

A to kilka zdjęć ze spotkania z Izą Moczarną-Pasiek (11 marzec 2011):

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Następnie na Wolnej Ścianie zagościła Gosia Golińska:



Gosia Golińska, Pociągnij mnie za warkocz, instalacja na malowanej ścianie, 2011



r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Kolejnym artystą Wolnej Ściany był Tomek Rogaliński:

Tomek Rogaliński, Wieloryb, kadry z pracy video

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Kolejną artystką była Justyna Górowska:

Justyna Górowska, FW-JG, video


http://justynagorowska.blogspot.com/

r e t r o s p e k c j a Wolnej Ściany

Pierwszą artystką na Wolnej Ścianie była Emilia Garska:

Emilia Garska, Dziewczęce wycinanki, mural z elementami wlepki, 2011

PIKASO ONER & Justyna Orłowska w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 6 do 8 kwietnia będzie można oglądać pracę Inside/Outside Pikasa Onera, która powstała w przestrzeni miejskiej, a sfilmowana i zmontowana została przez Justynę Orłowską.

Pikaso Oner tak mówi o swojej pracy: ‘Chcę zwrócić uwagę na wnętrze. W obecnych czasach w jakich przyszło nam żyć pojęcia idealna kobieta czy idealny mężczyzna sprowadza się przede wszystkim do powierzchowności, do wyglądu. Mówiąc idealna kobieta mamy przede wszystkim na myśli opakowanie kobiety. Kolorowe magazyny wylansowały model, który narzuca nam bardzo rygorystyczne kryteria co do wyglądu, kształtu i postury ciała. Dlatego właśnie chcę widzowi zadać pytanie czy aby wszystko jest takie idealne jakie się wydaje na pierwszy rzut oka? Może czasami warto zajrzeć w czyjeś wnętrze?”

Pikaso Oner jest zaangażowany w trójmiejską scenę streetartu od około dziesięciu lat. Zajmuje się nie tylko sztuką ulicy, ale także malarstwem i projektowaniem graficznym. Ukończył wydział grafiki na Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. W swoich pracach porusza aspekty niepokoju i lęku. Stawia przede wszystkim pytania widzowi. Nie mówi o prostych sytuacjach i łatwych uczuciach. Jest wizualnym wandalem – jego prace nie są po to by się podobać. W rezultacie Oner postrzegany bywa jako lekko kontrowersyjny i czasami nie zrozumiały. Swój styl określa mianem „Trash”.

Wybrane wystawy indywidualne: 2008 – Paintings in  public space – Gdańsk; 2010 – I had a bad day – Klub Papryka – Sopot; 2010 – Someone tell me – Galeria Viuro – Warszawa. Wybrane wystawy zbiorowe: 2009 – Polski streetart CSW Zamek Ujazdowski – Warszawa; 2010 – Plakat Społeczny – Państwowa Galeria Sztuki – Sopot; 2010 – Pikaso Krik – Klub Wiele Twarzy – Gdańsk; 2011 – Pierwsza polska aukcja street-artu – Galeria Senatorska -  Warszawa

http://www.cargocollective.com/pikaso

Justyna Orłowska "Stycha" - ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia imienia W. Lutosławskiego w Zambrowie, Liceum Plastyczne im. A. Grottgera w Supraślu, studiowała Edukację artystyczną w zakresie sztuk plastycznych, specjalizacja intermedia i multimedia na UMK w Toruniu, obecnie studiuje specjalność Intermedia, na wydziale rzeźby na ASP w Gdańsku. Aktualnie w swoich pracach zakłada działania interdyscyplinarne, czyli łączenie wielu dyscyplin artystycznych: rysunku, malartstwa, grafiki, fotografii, sztuki video i muzyki eksperymentalnej w jednej pracy.
Wybrane wystawy i osiągnięcia: 2006 - wystawa zbiorowa fotografii, Klub Gwint - Białystok; 2007 - stypendystka Marszałka Województwa Podlaskiego; 2007 - III miejsce V Ogólnopolski Konkurs Fotografiiczny "Moja Europa - zapis codzienności"; 2008 - pokaz fotografii młodych "Szklarnia" - Bydgoszcz; 2010 - wystawa zbiorowa 'Dziewczyny tez rysują komiksy" - Gdańsk

Pikaso Oner, projekt Inside/Outside

Pikaso Oner

WYSTAWA PRAC UCZESTNICZEK I UCZESTNIKÓW WARSZTATÓW "Idealna.Lab"

Serdecznie zapraszamy do Sieni  Biura "Gdańsk i Metropolia - Europejska Stolica Kultury 2016 - Kandydat" na wernisaż wystawy prac stworzonych przez uczestniczki i uczestników warsztatów "Idealna.Lab".

14 kwietnia 2011, czwartek, godz. 18

Długi Targ 39/40, Gdańsk

Wystawę można oglądać do 21 kwietnia w godzinach 10.00 - 18.00

Warsztaty towarzyszące wystawie "Idealna.Lab" w Gdańskiej Galerii Miejskiej zostały zorganizowane przez Iwonę Zając i Fundację Inicjatyw Społecznych "Się Zrobi!" dzięki dofinansowaniu ze środków Miasta Gdańska. Podczas zajęć artystycznych można się było nauczyć tworzenia filcowej i recyklingowej biżuterii, graficznej obróbki zdjęć czy robienia i odbijania szablonów.

W ramach projektu odbyły się także m.in. warsztaty psychologiczne, biograficzne i antydyskryminacyjne.

EWELINA BARAN w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 2 do 5 kwietnia będzie można oglądać portrety autorstwa gdańskiej artystki Eweliny Baran – Wolna Ściana serdecznie zaprasza!

Na Wolnej Ścianie pojawią się dwa portrety przedstawiające Leona Dziemaszkiewicza – znanego trójmiejskiego artysty tancerza, choreografa i performera, który na jednym z nich ukazany został w bogato zdobionej czarnej sukni, z narzuconym na ramiona szalem z futra oraz niezwykłym makijażem, przywodzącym na myśl maskę; na drugim natomiast artysta ukazany został w jasnej, bufiastej sukni z koronkami. Na obu obrazach rosły i silny mężczyzna ostentacyjnie pozuje, jest dumny, świadomy  i pewny siebie. Ewelina Baran portretując natomiast mężczyznę, który nakłada na siebie niejako kostium kobiecości (piękną suknię, makijaż, gesty, mimikę twarzy) sugeruje tym samym, iż role płciowe mają zdecydowanie konstrukcyjny charakter, a sztywne podziały i wynikające z nich oczywistości, którym ulegamy na co dzień, i których nie podważamy oraz nie poddajemy ich żadnej refleksji są po prostu sztuczne, nieprawdziwe.

Ewelina Baran – (ur. 1984) – w latach 2004-2009 studia na Akademii Sztuk Pięknych w  Gdańsku na Wydziale Malarstwa, dyplom z wyróżnieniem w pracowni M. Świeszewskiego. W 2008 roku brała udział w International Art Workshop  „Places of Remembrance – Intercultural Places” w Krakowie. W 2009 roku zdobyła nagrodę w I Międzynarodowym Konkursie „AKT” i wzięła udział w zbiorowej wystawie malarstwa w Łodzi. W 2009 m.in. indywidualna wystawa grafiki w Przemyślu oraz indywidualna wystawa malarstwa i rysunku w klubie SFINKS w Sopocie. W roku 2010 brała udział m.in. w wystawie grafiki w Gdańskiej Galerii Guntera Grassa, BWA w Rzeszowie oraz w Triennale Malarstwa w Częstochowie. 2011 uczestniczyła w wystawie na 100-lecie ZPAP w PGS w Sopocie.

Ewelina Baran, Akt, olej na płótnie

Ewelina Baran, Leon, olej na płótnie

RÓŻA PUZYNOWSKA w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 30 marca do 1 kwietnia będzie można oglądać prace Róży Puzynowskiej: Adam i Ewa oraz Lilith i Adam – Wolna Ściana serdecznie zaprasza!

Prace te są częścią dyplomu traktującego o Tożsamości i Stereotypach - stereotyp kobiety idealnej rozumiany jako kanon, przede wszystkim funkcji: pramatki Ewy oraz innej "pierwszej kobiety" - uznawanej z kolei za pramatkę feministek, a także demona. Opisywane płótna są dialogiem na temat relacji damsko-męskich oraz refleksją nad narzucanymi nam rolami.

„Odwołuję się tu do dwóch, biblijnych opisów stworzenia człowieka.
Pierwszy ilustruje symultaniczne stworzenie dwóch niezależnych od siebie bytów. Kobiety i mężczyzny równych sobie. Jest to portret Lilith – pierwszej kobiety Adama, która nie chcąc podporządkować się mężczyźnie i wybrawszy wolność, została wymazana z naszej świadomości. Przez wieki zyskała m.in. status nałożnicy diabła, zła wcielonego i demona polującego na niewiniątka płci męskiej. Kobieta wyzwolona wg naszego postrzegania rzeczywistości. Dziś uznawana także za pramatkę feministek. Drugi opis stworzenia człowieka pojawia się niewiele poniżej. Cierpiący z powodu samotności Adam zostaje podczas snu obdarowany towarzyszką, ulepioną z żebra. Tak rodzi się Ewa. Bezpiecznie nazwana już „mężatką”, gdyż dosłownie „wziętą z męża”, staje się idealną pomocnicą Adama. Matką ludzkości”.

Róża Puzynowska (ur. 1984) – w latach 2004-2009 studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Wydział Malarstwa, dyplom z Wyróżnieniem Rektorskim w pracowni macierzystej profesora Krzysztofa Wachowiaka za prezentację pt. Stereotypy a tożsamość. W 2007 roku odbyła wymianę Sokrates-Erazmus na University College of Falmouth (Kornwalia, Wielka Brytania). Od 2009 roku studentka kostiumografii w Międzynarodowej Szkole Kostiumografii i Projektowania Ubioru w Warszawie.

Róża Puzynowska, Adam, olej na płótnie, 2009

Róża Puzynowska, Ewa, olej na płótnie, 2009

www.roza.cc

PAULINA PAUKA PIOTROWSKA w galerii WOLNA ŚCIANA

Od 26 do 29 marca (w poniedziałek galeria nieczynna) będzie można oglądać rysunki i sitodruki Pauliny Pauki Piotrowskiej – Wolna Ściana zaprasza!

Interesują ją wszelkie meandry i erozje pojęcia erotyzmu. Dywagacje na temat ideału kobiety, a także ideału mężczyzny. Blaski i cienie wspólnej koegzystencji oraz spływający po nich turpizm życia uczuciowego - zarówno teoretycznego jak i empirycznego.

O sobie mówi: „Próbuję w moich pracach odrzeć nagość z tej ułudy i zrzucić kurtynę sztuczności. Wskazuję na fakt, traktowania ciała jako produktu medialnego - którym być nie powinno. Społeczeństwa zmierzają ku dziwnemu twierdzeniu, że liczy się zdecydowanie nie to co istotne. Na pewno nie jest to skok cywilizacyjny, sądzę nawet, że pewnego rodzaju cofanie się w zezwierzęcenie się - w kult ciała i mechanicznych kopulacji, niczym w prehistorii, za czasów Markiza de Sade czy Średniowiecza. Próbuję pokazać turpistyczny realizm, który jest jedyną prawdą jaka nam pozostała. Brzydota, zmarszczki, spływający tusz z oczu, czarne kropki odrastających włosów, twarze wygięte w grymasie ekstazy, podkreślenie zwisającej skóry naciągniętej na kości. Szpetność w przeżywaniu emocji. I trzy kolory: czerwony, czarny, biały. Jako antidotum na plastikową sztuczność czegoś co było ostatnią normalnością w ludzkim życiu, a stoczyło się do postmodernistycznej papki komercyjnego bagna”.

Paulina Pauka Piotrowska  (ur. 1985) - studiowała na gdańskiej ASP. Zajmuje się ilustracją oraz projektowaniem graficznym. Ostatnio tworzy również instalacje.

Prezentowała swoje prace m.in. w Klubie Faktoria (Sopot) czy też w ramach intermedialnego projektu "Poginające Ręce" (Reda). Współpracowała m.in. z Pracownią Obin.org (Kolonia Artystów, Gdańsk), Kulturalnym Kolektywem ACK UG.

Paulina Pauka Piotrowska, 20`s, rysunek, grafika komputerowa, 2010

Paulina Pauka Piotrowska, Morbus Bleuleri,rysunek,grafika komputerowa  2010

Paulina Pauka Piotrowska, Sadzona pierś pani Krysi, 2011

http://paukap.blogspot.com/

GOSIA GOLIŃSKA w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 22 do 25 marca będzie można oglądać (i nie tylko!) prace Pociągnij mnie za warkocz Gosi Golińskiej – Wolna Ściana serdecznie zaprasza!

Artystka na Wolnej Ścianie namaluje deseń ściereczki (kratę). Na tym tle zainstalowane zostaną przeskalowane warkocze wykonane z wełny i rekwizytów. Tytuł pracy wyrażony w drugiej osobie trybu rozkazującego odzwierciedlony zostanie w rzeczywistości, za warkocze bowiem będzie można ciągnąć oraz szarpać je.

Kobiece długie, puszyste, piękne włosy stanowią w naszej kulturze swoisty symbol kobiecości. Kobieta dbająca o swoje włosy zdaje się być atrakcyjniejsza, tym samym pewniejsza siebie. Czy „idealna” kobieta ma długie włosy? Skąd w kobietach ciągła potrzeba upiększania się i podobania się sobie, mężczyznom, ale także i innym kobietom? Jaką cenę płacą kobiety za chęć podobania się sobie, mężczyznom?

Gosia Golińska tak mówi o swoim projekcie: „Pociągnij mnie za warkocz - Tym hasłem chcę sprowokować dyskusję o zjawisku atrakcyjności kobiet, ich chęci podobania się mężczyznom, i dalej reakcjom na męskie zaloty. Kiedyś chłopcy ciągnęli dziewczynki za warkocze, albo za włosy. Te dziewczynki czuły się ważne i wybrane. Teraz często chłopcy i młodzi mężczyźni noszą bardzo długie włosy. Dziewczęta nie noszą już warkoczy. Chęć podobania się zdaje się być natomiast jeszcze intensywniejsza. W różnym stopniu, niezmiennie towarzyszy kobietom chęć bycia idealną”.

Gosia Golińska –  1984-1990 studiowała w pracowniach Cypriana Kościelniaka, Mieczysława Wasilewskiego, Witolda Janowskiego. W 1989 roku uzyskała dyplom na Wydziale Malarstwa i Grafiki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Stypendystka Hochschule für Künste w Bremen oraz Ministra Kultury i Sztuki. W latach 1994-2004 na zaproszenie Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie przeprowadzała działania uliczne – billboardy, m.in. Kici kotku”, “Zaklinam szczęście - Maluje ściany”. Kuratorka i uczestniczka wystawy “Sopot, ulica Sztuki 2”  w 2005, 2006, 2007, 2008, 2009 roku (na zaproszenie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu). W 2007 roku w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie prezentowany był jej autorski projekt (wraz z Anną Wilczyńską) zatytułowany „Patrz work”. W 2010 roku w Gdyńskiej Galerii „Od czasu do czasu” miał miejsce jej autorski projekt „Gra i fika Gosia Golińska”.

Więcej informacji na stronie internetowej: http://femina.art.pl/  oraz http://galeriaoddo.pl/grafika.html

Gosia Golińska, Pociągnij mnie za warkocz, instalacja na ścianie, Gdańska Galeria Miejska, 2011

Gra i Fika Gosia Golińska (Cukier krzepi; 2 x 2,1 m). Indywidualna wystawa. Galeria Od czasu do czasu. Gdynia 2010. Polska

Gosia Golińska, Makatka Babci Noetzlowej. Instalacja; 2x3 m, Wystawa zbiorowa, Vierraden 2007, Niemcy

TOMEK ROGALIŃSKI w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 17 do 20 marca będzie można oglądać pracę video pt. Wieloryb Tomka Rogalińskiego – Wolna Ściana serdecznie zaprasza!

Wieloryb, który początkowo istniał jako zbiór szesnastu ręcznie haftowanych przez artystę tabliczek, na Wolnej Ścianie zaistnieje jako praca video składająca się ze zdjęć tychże tabliczek kolejno przed widzem pojawiających się i znikających. Od widza wyłącznie zależy czy przeczyta jedną, kilka czy też wszystkie tabliczki. Artysta natomiast decydując się na odmienną od pierwotnej formę prezentacji (kiedy wszystkie tabliczki doświadczane mogły być symultanicznie, jednocześnie jednak w przypadkowej kolejności) przejmuje niemal autorytarną kontrolę nad biegiem opowiadanej historii – układa bowiem tabliczki w z góry ustalony ciąg, który widz zmuszony jest śledzić do końca.

Na różowym materiale szesnastu równej wielkości tabliczek haftowana jest dosyć chaotyczna opowieść prostytutki, przywodząca na myśl wywiad lub też udokumentowane spotkanie wylewnej kobiety po przejściach z przypadkową osobą. Kolejne fragmenty tekstu haftowane skrupulatnie przez artystę tłumaczą, starają się znaleźć przyczynę sytuacji, w której znalazła się kobieta, próbują odpowiedzieć na banalne pytanie: dlaczego? Zdaje się jednak, że jest to jedynie pierwszy, powierzchowny poziom Wieloryba. Drugi kryje się w skomplikowanej relacji, jaka zachodzi pomiędzy artystą mężczyzną, konstruującym tekst i tworzącym go następnie w materialnej postaci haftu (!), a bohaterką – wspomnianą wyżej prostytutką. Czy artysta wciela się w kobiecą postać i stając się swoistym medium „mówi” do nas jej głosem? Duża dawka emocjonalności obecnej w „pisanych” przez artystę słowach sugerowałaby taką możliwość, a wykreowana przez artystę figura prostytutki jest bardzo wiarygodna jako postać. Owa prostytutka w pewnym momencie „mówi”: „Wszystko czego doświadczasz odkłada się w Tobie jak tłuszcz i nie ma takiej siły, która to zabierze”. I dalej: „Mówią na mnie wieloryb. […] Nie mam z tym problemu, podobam się sobie. To, że gruba nie znaczy, że brzydka, brudna i obleśna”. Czy to jednak nie artysta jest tytułowym Wielorybem - otłuszczonym doświadczeniami, kolejno odkładającymi się fałdami wątpliwości, skórnymi zakamarkami pierwiastków kobiecości i męskości, spotkaniami i rozmowami z innymi ludźmi, skomplikowanymi relacjami z nimi, pytaniami o tożsamość, tak męską jak i kobiecą i o to co ją kształtuje, czy może zostać ostatecznie ukształtowana? Czy nie każdy z nas jest takim Wielorybem?

Tomek Rogaliński, Wieloryb, zdjęcie jednej z szesnastu ręcznie haftowanych tabliczek

Tomek Rogaliński - (ur. 1987, Koszalin) - tworzy rzeźby, instalacje, obiekty, filmy, uprawia performance. Opowiada o męskiej wrażliwości, poszukującej własnej tożsamości. Uczestnik następujących wystaw zbiorowych: "Najprawdziwsze historie miłosne. Alegorie miłości we współczesnej sztuce polskiej cz.2" - Muzeum Sztuki Współczesnej, Szczecin, "ZWIERZenia: czułość istnienia" - Galeria Sztuki Wozownia, Toruń oraz "Niepoprawna sztuka peryferii. Nowocześni z Koszalina" - Galeria Sztuki Najnowszej, Gorzów Wielkopolski. Wystawia okresowo w galerii Scena.

Tomek Rogaliński, Feminista (Miłość, Dłonie, Rękawice), 2010 

Tomek Rogaliński, Piesek w kolorach tęczy, 2011

Więcej informacji o artyście na stronie: http://www.rzezbatomka.blogspot.com/ 

Wolna Ściana - zapełniona

Dziękuję wszystkim za duże zainteresowanie projektem "Wolna Ściana"! Otwarta przestrzeń dająca możliwość autorskiej wypowiedzi i komentarza okazała się być niezwykle potrzebna.

Dla wszystkich tych, którzy nie zdążyli wysłać swoich zgłoszeń przykra informacja: Wolna Ściana jest już zapełniona do końca trwania projektu (tj. do 8.04), także nie przyjmujemy już więcej zgłoszeń.

ZAPRASZAMY serdecznie do odwiedzania galerii i oglądania pojawiających się tam kolejnych prac.

Bieżące informacje znaleźć można na stronach: www.idealna-wolnasciana.blogspot.com oraz http://www.ggm.gda.pl/pl,3,0,0,0,0,ggm1,0,index.html 

JUSTYNA GÓROWSKA w galerii WOLNA ŚCIANA!

Od 12 do 16 marca (poniedziałek – galeria nieczynna) będzie można oglądać pracę video FW-JG  krakowskiej artystki Justyny Górowskiej – Wolna Ściana serdecznie zaprasza!

Jednym z problemów, które porusza projekt Idealna Iwony Zając jest skomplikowana i niekiedy niełatwa relacja pomiędzy artystą młodym, uczącym się i kształtującym, a artystą dojrzałym, przekazującym swoje doświadczenie, wiedzę i umiejętności. W Idealnej role te zostają odwrócone. Iwona Zając z nauczycielki staje się nieukształtowaną materią uczącej się, natomiast młode artystki przekazują jej swoją wiedzę i umiejętności.

Gdzie leży granica inspiracji? Jaka relacja zachodzi pomiędzy wzorem – naśladowaniem – a inspiracją właśnie? W kontekście tych zagadnień pojawi się video Justyny Górowskiej, która pisze tak:

„Prezentowana praca powstała z inspiracji fotografiami Francesci Woodman. Za cel założyłam sobie wykroczenie poza medium jakim posługiwała się amerykańska artystka (wniknięcie przez wyobraźnie w zdarzenia, które miały miejsce poza statycznym kadrem) oraz próba utożsamienia się z nią, wcielenia w jej postać. W ten sposób prezentowana praca stała się zapisem doświadczeń, prób szukania granicy pomiędzy byciem i nie-byciem. Moja próba stawania się kimś innym (jednocześnie już nieobecnym) jest kontynuacją rozważań Francesci, która analizowała tą ciężką do określenia przestrzeń obecności. Współodczuwanie, które łączyło mnie z twórcą okazało się być silniejsze niż przypuszczałam. Okazało się także, że temat jestestwa daleko wykracza poza samą namacalność oglądanych obrazów. Jest relacją pomiędzy mną a nieżyjącą już Woodman”.

Justyna Górowska (ur. 1988) – studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na kierunku Intermedia.

Szczególnie działa w dziedzinie sztuki performance. Stara się za każdym razem wykroczyć poza zwykłe doświadczenie i poznanie za pomocą pięciu zmysłów, chcąc ukonstytuować się na innym poziomie. Podejmuje próby przerwania granic zwykłego życia.
Uczestniczka międzynarodowych wystaw i festiwali artystycznych m.in. „Christmas Palm” w berlińskim Freies Museum (2009), „Aesthetics and Bias” w jerozolimskiej Barbur Gallery (2010), „700IS 2010” podczas International Video Art Festival na Islandii (2010) czy podczas IX Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Akcji „Interakcje” (2009).

Justyna Górowska, Portret, fot. Jan Durina

Justyna Górowska, FW-JG, kadr z pracy video

Więcej informacji na stronie: http://justynagorowska.blogspot.com/

Godziny otwarcia galerii Wolna Ściana (Gdańska Galeria Miejska, ul. Piwna 27/29) dostępne są na stronie: http://www.ggm.gda.pl/pl,3,15,0,0,0,kontakt,0,index.html 

lub http://www.ggm.gda.pl/pl,3,4,0,0,0,aktualnosci,0,index.html

Wolna Ściana - zgłoszenia

Szczegóły w ulotce:

Projekt: Anna Witkowska

Przy okazji Wolna Ściana zaprasza do wzięcia udziału w warsztatach "Idealna.Lab" - szczegółowy plan oraz informacje o wolnych miejscach na: http://siezrobi.org/pl/aktualnoci/22-warsztaty-idealna-lab